Onze Schapendoezen

Kijk voor meer informatie en showresultaten op de afzonderlijke pagina’s van:
Cocó ~ Archimède Hijo ~ Ke-sera de Cocó’s Hijo ~ Ròsa Ke-sera –
I Besos di Ròsa ~ Djaya de Besos ~ Hniña de Besos 

---

Na 25 jaar – door omstandigheden – zonder hond, heb ik mezelf in 1999 weer verwend met een nieuwe Schapendoes.
En verwennen was het! Een beter besluit heb ik nl. niet kunnen nemen.

Wat een genot, weer een doesje in huis. Intussen is de familie groter gegroeid en nu heb ik 6-generaties Schapendoezen.

Inmiddels is er ook een 7de generatie maar daarvan hebben we er nog geen zelf gehouden.

Het zijn ongecompliceerde, liefdevolle, heerlijk ondeugende, vrije en super op de mens gerichte honden.

Dol op elkaar en dol op onze dagelijkse boswandelingen tijdens welke vooral Hijo het blad en het zand alle kanten op laat stuiven: hij zag er dan uit als en bosmannetje > één en al blad en/of zand. ‘s Winters idem dito, maar dan in de sneeuw. Maar, hij schudde zich eens flink uit en eenmaal thuis hebben we nergens meer last van.

De dames zijn iets minder wild en laten hem lekker zijn gang gaan terwijl zij zelf rustig verder op eigen onderzoek uitgaan. Op een gegeven moment wordt de nieuwsgierigheid Hijo dan toch te groot en komt hij er bij om te zien wat de dames voor moois hebben gevonden (of mist hij ze). Hij laat ze echter nooit uit zicht verdwijnen en zorgt heel goed voor zijn “harem”.

Geen van allen houden ze er van nat en (modder)vies te worden. Ik moet zeggen daar ben ik ook niet rouwig om.

Cocó was de baas in huis en Hijo: de beschermer van de roedel: kom niet aan zijn dames.

Er wordt ook “gewerkt”: in een verpleeghuis voor demente bejaarden mogen ze 1 x per 14 dagen een halve dag de mensen vermaken. Het heeft me altijd verbaasd en is me ook blíjven verbazen hoe perféct ze aanvoelen wat en hoe zich bij wie te gedragen.

Soms zitten ze rustig naast iemands stoel, soms liggen ze plat op hun rug naast iemand op bed of klimmen ze op schoot bij iemand in een rolstoel. En altijd zo voorzichtig. Hijo ging al mee vanaf dat hij 6 weken was.

Ook lopen we vaak de Avond-4-daagse.

De honden worden dan ook echt ingeschreven (Cocó Van Beek, Hijo Van Beek etc.) en krijgen na afloop ook een kruisje. En een bekijks dat ze dan hebben, ze halen er zelfs de krant mee.

Vanwege hun buitengewoon goede resultaten op shows staan er ook regelmatig foto’s en artikelen in de landelijke, lokale en internationale kranten.

In de woonkamer stonden 2 lederen stoelen naast elkaar. Wanneer hier werd gezegd “in de mand”, dan gebeurd het volgende: Cocó ging in “haar” stoel zitten, Hijo nam plaats in de mijne en Ke-sera de Cocó’s Hijo lag op de leuningen tussen oma Cocó en papa Hijo, Ròsa Ke-sera hing achter haar moeder over de tussenleuningen. Besos di Ròsa wilde gewoon bij haar overgrootvader zitten Djaya de Besos kruipt ernaast onder de bank.. En zo was dan de familie weer compleet. Pas wanneer je met iets lekkers komt, willen ze weer in hun echte mandjes gaan.

Maar geheel tegen de regels in….van het tweede nestje van onze I Besos di Ròsa mocht er óók één bij ons blijven! Zij heet Hniña de Besos en lijkt net zo’n aanwezige dame te zijn als haar halfzus Djaya de Besos.

Inmiddels zijn Cocó, Archimède Hjo en Ke-sera de Cocó’s Hijo niet meer onder ons.
Zij kijken vanaf een wolkje toe hoe wij hier verder gaan.