Cocó

Cocó
Kampioen met 34 titels:

NHSB 2266565 – 23.10.1999

  • Wereld’04+’05+’07, Europa.03+’04+’07
  • Europa Veteraan’08
  • Internationaal, Nederland, België, Luxembourge, Duitsland, Spanje, Catalonië, Gibraltar, Monaco, Slowakije, Kroatië, Brazilië, Hongarije, Argentinië, Grand Ch. Argentina, Mexico
  • Mittel Ost Europa Sieger’04
  • America & Le Caribe, Latin America, Las Americas
  • Veteranen Kampioen Nederland, Duitsland, Luxemburg, Gibraltar
  • Veteran Club Winner Italië ’11 en ’13
  • Veteran Club Winner Germany ’12
coco

Cocó mocht het eerste jaar van haar leven met het vrouwtje mee naar de zaak (die zat in het beheer van onroerend goed) en heeft daardoor toen zo’n beetje het hele land doorgereisd en onder vergadertafels gelegen van heel grote Multinationals en hetzelfde gedaan bij particulieren/ouderen die een pandje hadden voor hun pensioen. En reken maar dat ze er van heeft genoten, van al die aandacht.

Cocó is een heel bijzonder dametje en vrienden van mij hebben ooit gezegd “er zit een mens in haar”.

Coco

Cocó is een frêle grijsbont teefje dat dankzij het gebrabbel van mijn toen 1-jarige kleinzoon de (roep)naam Cocó heeft gekregen. Cocó heeft na de puppy-cursus (die ze maar niets vond) ook GGH I en GGH II gedaan en op haar 5de verjaardag is ze geslaagd voor het examen UV (Uithoudings Vermogen): dit is een fietstest van ruim 20 km (in 3 etappes met 2 pauzes van 10 minuten).

Cocó is een echte dame, die niet van nat en vies worden houdt. Ook is ze een echte showgirl en houdster van maar liefst 34 titels.

In 2003 werd onze Schapendoesfamilie – en nog wel op de verjaardag van mama Cocó geboren – voor het eerst uitgebreid: met haar zoon Archimède Hijo Van Hoefflaecken’s Cocó. Thuis heet hij Hijo (wat Spaans is voor zoon of mannetje.

coco2

In 2006 werd de Schapendoesfamilie opnieuw uitgebreid en kwam Hijo’s dochter Ke-sera de Cocó’s Hijo – ook wel prinsesje genoemd – de gelederen versterken. Vanaf het eerste moment stapelgek op haar vader en nooit ver uit zijn buurt. Waar paps is is dochterlief en andersom. Ze lijken ook nog eens sprekend op elkaar…

coco3

En toen eindelijk in februari 2010 … er moest lang op worden gewacht : was de vierde generatie Cocódotjes er. Met de geboorte van Ròsa Ke-sera Van Hoefflaecken’s Cocó – ook wel heksje genoemd – werd het “4-op-een-rij” en zij zijn mijn eigen “geluks-Klavertje-vier”.

coco10

Maar net als je denkt daar zal het wel bij blijven mag je het dan toch nog beleven. Op vrijdag 13.09.’13 werd de vijfde generatie Cocódotjes geboren. Bijzonder is dit omdat Cocó er tot mijn grote vreugde nog was om het te beleven. Onze majesteit werd daarmee bet-overgrootmoeder.

Deze 5 generaties zijn zéér bijzonder, want – alhoewel velen net zo veel of meerdere generaties hebben – ik ken er geen die 5 generaties op naam van een en dezelfde persoon en in één huis wonend hebben. Ja-ja: op een naam en in een huis wonend. Want Cocó heeft één mooi meisje uitgekozen dat bij ons mocht blijven. Met I Besos di Ròsa – ook wel pequeña genoemd – er bij, heb ik nu een hand vol.

Archimede-Hijo7
Archimede-Hijo8

Cocó 23.10.1999 – 17.11.2013 / 12.37 uur

Het doek is gevallen voor deze Grande Dame.
Onze mater familias.

Coco

Na terugkomst van de Schapendoes Clubmatch in Italië waar madam – na in 2011 hetzelfde te hebben gedaan – nog Italian Veteran Club Winner 2013 werd, werd Cocó in mei opeens echt oud. Ze werd in de maanden daarna zo goed als blind, zo goed als doof en haar beentjes werden alsmaar zwakker. Slapen deed ze steeds dieper en langer. Lange uitjes zaten er niet meer in. En eten … dat kreeg ze graag met een lepel gevoerd > niet meer dan 3 brokjes tegelijk. Waren het er 4 dan tufte ze die 4de uit met een blik van “kun je niet tellen”. Liever nog werd ze verwend met vlees, kip, vis, kaas en noem al het lekkers maar op. Wel wilde ze daarbij tot op het eind gewoon tussen de anderen staan.

coco4

Mijn Cocó, dé Cocódot, onze majesteit. Zo klein als ze was, de alpha van onze roedel. Kwam niet aan “haar” familie want dan stond de ware Cocó op. ‘s Morgens controleerde ze haar gezin en daar bleef het dan bij. Zo heeft Cocó op wat je maar bedenken kon binnen onze roedel haar stempel gedrukt, echt op alles wat er gebeurde en bovenal mij uiterst gelukkig gemaakt. Vanaf de dag dat ze er was – wat een genot was ze na al die Does-loze jaren – wás ze er ook. De eerste jaren van haar leventje ging ze met me mee naar de zaak en heeft ze heel Nederland doorkruist omdat ze er ook altijd bij was wanneer ik afspraken had. Ze heeft van 2 totaal verschillende groepen medewerkers één team weten te maken, gewoon door haar zíjn. Ze heeft familie, vrienden, kennissen,buren en vele, vele keurmeesters betoverd. En ze heeft mij door zeer moeilijke tijden gesleept. Wij tweeën samen – en later ook samen met haar andere nakomelingen – hebben de halve wereld bezocht en overal was het “oh, wat is ze / zijn ze mooi en lief en wat lijken ze op elkaar”. Ze heeft me haar prachtige zoon Hijo gegeven, die op zijn beurt onze roedel weer heeft uitgebreid met zijn dochter Ke-sera de Cocó’s Hijo en zij weer met haar dochter Ròsa Ke-sera – generatie op generatie.

Op 13.09.’13 beleefde Cocó tot mijn grote vreugde nog de geboorte van de 5de generatie Cocódotjes en ook dit keer bepaalde zij / bepaalde haar gedrag welk wondertje onze nieuwe en vijfde Cocódotje mocht worden: I Besos di Ròsa.

coco5

De laatste 2 weekeinden van haar leven hebben we – achteraf: gelukkig – juist dat gedaan wat zij het liefste deed: reizen, autorijden en je in hotels lekker laten verwennen.

coco6

Aan het eind van dat 2de weekend werd ze minder, zijn we gelijk naar huis gegaan en hebben we na nog 1 nachtje aankijken met pijn in ons hart de dierenarts gebeld. En nu ….nu is het – ondanks dat haar nakomelingen om me heen dartelen – leeg. Op de bank, op mijn schoot en in mijn armen.

coco7

In mijn armen is ze “weggefladderd”, met naast ons op de bank haar zoon Hijo, alle anderen op de grond voor ons om ons heen. Ik wist exact wanneer ze ons verliet want op dat moment sprong Hijo van de bank en gingen zoonlief Hijo en achterkleindochter Ròsa Ke-sera samen op het vloerkleed liggen rollen, ging Rubí opeens de kamer uit en rende kleindochter Ke-sera de Cocó’s Hijo luid blaffend om de salontafel. Achter-achterkleindochter Besos di Ròsa bleef doodstil aan mijn voeten liggen. Zelfs de dierenarts keek er van op. Nog een hele poos heb ik zo met haar in mijn armen gezeten, daarna heb ik haar “mooi gemaakt” en in haar mandje midden in de kamer gelegd.

coco8

Het was ontroerend zoals alle honden in haar buurt bleven, kusjes en knuffeltjes gaven, Besos di Ròsa legde allemaal speeltjes bij haar in de mand en Rubí haalde die er verontwaardigd net zo hard weer uit. ‘s Nachts hebben we Cocó ook gewoon mee naar boven genomen > geen moment hebben we haar alleen gelaten. De volgende dag hebben we haar met zijn allen weggebracht – tot verbijstering van de medewerker van het crematorium – en ook daar hebben alle hondjes weer afscheid van haar genomen. Ook samen hebben we Cocó weer opgehaald en was de familie weer compleet. Nu heeft ze haar plekje midden tussen ons op de piano.

coco9

Iedere morgen wordt ze nog steeds door mij begroet, maar ….. anders. Nu geen “goedemorgen Bessie, kom maar bij Bessie “ meer: onze begroeting als “ouwetjes onder elkaar” tussen het grut. Nu geen “laatste woord” meer wanneer ze met zijn allen blaffen wanneer er iemand aan het huis / de deur komt en zij wanneer de anderen al stil zijn en ik langs “haar” stoel loop om open te doen … nog even een kort zacht blafje geeft! Nu geen Cocó meer op de passagiersstoel in de auto > “haar” stoel! Nu geen oude dame meer die ik ‘s morgens en ‘ s avonds de trap op en af draag.

Ik zou nog zóveel kunnen vertellen, maar …
Nu geen … Cocó meer
We missen haar zó vreselijk.

Archimede-Hijo8