Dit was alweer de zevende week, een propvolle week die begon met de laatste “officiële” handeling: de chipper van de Raad van Beheer kwam de wondertjes van een chip voorzien. Dan worden eerst alle papieren gecontroleerd: de originele stamboom en het eigendomsbewijs van de moederhond, de kennelregistratie van de fokker en het lidmaatschap van de Ras-vereninging > welnu: dat laatste hadden we dus niet gekregen. Gelukkig werd er niet moeilijk over gedaan maar goed is het natuurlijk niet.
Maar goed, de wondertjes werden gechipt en de één na de ander onderging dat rustig en zonder een kik te geven tot de laatstgeborene: het teefje met het rode bandje – die slaakte een bloedstollende kreet > het deed zeer.
De wondertjes groeien als kool en worden met de dag – of moet ik zeggen: per dagdeel? – ondernemender en actiever, het knokken met elkaar wordt ook intenser; wat wel aangeeft dat het tijd wordt om naar hun nieuwe families te gaan Nu de wondertjes niet alleen hun 1ste puppy-enting hebben gehad maar ook zijn voorzien van een chip, was de tijd aangebroken om de grote buitenwereld te gaan ontdekken. Het is dan heerlijk dat we een veranda aan het huis hebben zodat ze zo in en uit kunnen lopen zonder nat te worden, daarna gaan we natuurlijk de tuin ontdekken (en vies worden).
Tja, en dan gaat het echte werk beginnen: er in de auto op uit. Eerst in het dorp: vluchtheuveltje hier, vluchtheuveltje daar, bochtje zus, bochtje zo, hard remmen, flink gas geven > met andere woorden lekker door elkaar worden geschud. En dan kilometers maken, om te beginnen met een boodschap doen voor henzelf in Barneveld en dan – heel onlogisch, maar voor de kilometers doe je veel – over Utrecht terug, ook zijn we naar de hei in Stroe geweest > dat was pas leuk.
Natuurlijk hebben we er ook voor gezorgd dat weer een hele hoop mensen ze konden aaien en bewonderen toen we ze in een boodschappenkar door het Tuincentrum reden. Ach ja, zo hou je ze wel bezig. Toch is wel duidelijk dat het nog maar kleine frummeltjes zijn, want na iedere activiteit die we ondernemen is het bij thuiskomst: water drinken, “naar het toilet” en slápen. eerst de veranda, daarna trekken we er op uit en dan … slapen.
Besos blijft maar met ze doende en wordt met grote regelmaat compleet onder ze bedolven: zij met haar net 10 kg en die 7 die samen al bijna 40 kg wegen. Maar beide partijen genieten ongelooflijk van het met elkaar spelen.
En maandag hebben mama Rubí en onze Schapendoesreu Hijo opnieuw gevolg gegeven aan een uitnodiging van de Gemeente Nijkerk om aanwezig te zijn bij “de Huldiging der Kampioenen 2013 “. Dit is voor ieder binnen de gemeente die Wereld, Europees en/of Nederlands Kampioen geworden is. Rubí vertegenwoordigde onze Gossos en Hijo de Doezen.
Wordt vervolgd.
