Archimède Hijo van Hoefflaeckens Cocó

In 2003 werd onze Schapendoesfamilie – op de verjaardag van mama Cocó – uitgebreid met haar zoon: Archimède Hijo Van Hoefflaecken’s Cocó.

Thuis heet hij Hijo, “wat Spaans is voor zoon of mannetje”.

Hijo is net als zijn moeder grijsbont, een flinke vent met een práchtig hoofd en een werkelijk verrúkkelijk karakter. Hijo is vanaf dag één een échte vent geweest. Geen twijfel aan.

Hijo heeft een moeilijke start gehad in het leven en ik heb hem in het begin moeten voeden middels sondevoeding. Cocó kreeg dan tegelijkertijd een kommetje met hetzelfde spul i.v.m. Hijo’s geur en het toch “haar-pup-zijn”. De 1ste keer dat Hijo helemaal zelfstandig en zonder welke hulp dan ook bij Cocó dronk, riep ik “eureka”: daarom heet hij Archimède Hijo. Zijn broer deed het vanaf het begin zó top, die heb ik Achille genoemd en er om het goed te maken “Lucky” achter gezet.

4 Maanden oud mocht hij voor het eerst mee op wintersport. Hij vond – en vind sneeuw nog steeds – het héérlijk. Iedere sneeuwheuvel was van hem en al gauw had hij dan ook de bijnaam “sneeuwhaas “ gekregen. Hijo heeft een uitzonderlijk zware stem.

Op een dag aan de wandel in de sneeuw, kwamen er mensen om de hoek en die zeiden met grote verbazing heeft dát kleine hondje die zware stem?

Hijo heeft met goed gevolg dezelfde cursussen gevolgd als zijn moeder Cocó en voor het examen Uithoudings vermogen (fietsen) is hij geslaagd toen hij 3 jaar oud was. Op shows is Hijo net zo succesvol als zijn moeder: hij heeft 40 titels op zijn naam staan. Ja-ja, de appel is hier niet ver van de stam gevallen!

Hijo mocht vader worden van 7 nestjes met een totaal van 49 pups en is inmiddels ook opa van ruim 100 kleinkinderen en overgrootvader van eveneens meer dan 100 achterkleinkinderen . Opa allereerst en vooral van de pups van zijn dochter Ke-sera de Cocó’s Hijo en overgrootvader van de pups van zijn kleindochter Ròsa Ke-sera. Hijo heeft het meest heerlijke karakter van de wereld en tot mijn verrukking geeft hij dit goed door aan zijn nakomelingen in alle generaties.

Hijo is een heerlijke, altijd blije, zonnige knul en zijn grootste hobby is bij het vrouwtje op schoot liggen en knuffelen. Ook is hij de beschermer van de – inmiddels toch wel – harem. Niemand komt aan zijn dames.

En toen werd het juli 2006 en kwam (klein)dochter Ke-sera de Cocó’s Hijo erbij. Stapelgek op haar vader en bijna nooit zonder hem te vinden. Waar papa is, is dochterlief en andersom. Ze lijken ook nog eens sprekend op elkaar.

En toen eindelijk. Er moest lang op worden gewacht: was de 4e generatie er. Met de geboorte in 2010 van Ròsa Ke-sera Van Hoefflaecken’s Cocó werd Hijo opa en hebben we 4-op-een-rij. Mijn eigen geluks klavertje-vier.

Maar daar bleef het niet bij, want op vrijdag de 13.09.13 werd de 5e generatie Cocódotjes geboren. Zijn moeder Cocó werd daarmee bet-overgrootmoeder en hijzelf overgrootvader. Zijn moeder heeft besloten dat er nog wel een bij kon en vond dat een van de dametjes wel bij ons past; zij is dan ook gebleven en haar naam is I Besos di Ròsa Van Hoefflaecken’s Cocó. Thuis heet ze Besos en dat is Spaans voor ‘kusjes’. En om te zoenen is ze. Ik ben in-gelukkig dat mijn Cocó deze geboorte van de 5de generatie Cocodotjes nog mocht beleven.

HIJO
is op reis gegaan naar zijn mama Cocó

Toen de pups van Rubí ca. 6 weken oud waren, werd onze Hijo opeens ziek. Hij liet ons vréselijk schrikken, maar gelukkig konden we hem er met veel inspanning en liefde doorheen slepen: afscheid van hem nemen in zo’n hectische tijd was niet wat wij wilden en / of hij verdiende. De meisjes waren ook allemaal vreselijk bezorgd om hem en lieten hem geen moment alleen, meestal lagen ze met zijn allen strak om hem heen.

Maar Hijo bleef moedig volhouden, was liever en aanhankelijker dan ooit. Lange wandelingen waren niet meer haalbaar maar uit wilde hij beslist en geïnteresseerd in welke hond er net had gelopen en wie er op bezoek kwam bleef hij ook. Met alles bleef hij dus gewoon mee doen. Daarom hebben we de afgelopen weken het leven geleefd zoals we dat altijd deden, maar dan in een wat rustiger tempo. Mijn Hijo, onze ‘man-der-mannen’ , mijn ‘machissimo-mio’, ons ‘allessie’! Een flinke vent, letterlijk en figuurlijk, de enige man in ons vrouwen-huishouden en de grote vredestichter en rust-brenger. Geliefd bij en bewonderd door iedereen.

Hijo – die na zijn geboorte , samen met zijn mama en broer, mee naar huis kwam om thuis te sterven, zo slecht waren Cocó en Hijo er beiden er aan toe, broerlief deed het prima.

Hijo – voor wiens leven ik die eerste weken echt heb gevóchten en die ik omdat hij nog niet zelf kon drinken, sonde-voeding moest geven Toen hij voor het eerst zelf dronk zei ik ‘eureka’ >> daar dankt hij zijn naam Archimede aan en Hijo (zoon) omdat hij de zoon van Cocó is.

Hijo – van wie ik het eerste jaar van zijn leven niet kon of durfde geloven dat hij zou blijven leven. Hijo – die in alle opzichten uitgroeide tot een man van formaat.

Hijo – die op talloze tentoonstellingen de keurmeesters van zijn kwaliteiten wist te overtuigen en het formidabele aantal van 40 titels heeft verzameld.

Hijo – die met zijn stabiele en tolerante karakter de moeilijkste situaties aan kon Hijo – die tot verbijstering van menig reuen-eigenaar gewoon met ons meeging wanneer we op reis gingen voor een dekking van één van de meisjes.

Hijo – die, wanneer wij een pup behielden, degene was die haar met alle geduld van de wereld over het leven leerde en wat wel en niet mocht.

Hijo – bij wie de meisjes ‘in het holletje’ kropen wanneer ze zich niet lekker voelden of vlak voor ze gingen bevallen.

Zowel met zijn moeder, zijn dochter als zijn kleindochter, had Hijo op shows succesvol Paarklasse gelopen. Begin dit jaar realiseerde ik me dat hij dat nog niet had gedaan met zijn achterkleindochter I Besos di Ròsa > dat alsnog gedaan tijdens een simpele Clubmatch van KV Waalwijk en … ze werden daar nog 2de ook! Ben zo blij dat we dat nog hebben gedaan.

Heerlijk vond Hijo het ‘s avonds een poosje bij me op schoot te komen, dan zat hij eerst rechtop en legde zijn koppie op mijn schouder om zich lekker achter zijn oortjes te laten kriebelen om zich even later om te draaien en dan heerlijk op zijn rug te gaan liggen om zich uitgebreid te laten knuffelen en strelen. Tijdens onze boswandelingen vond Hijo het altijd heerlijk om – tussen zijn detective-werk door – languit in de bladeren te gaan liggen rollen : hij was dan een bladmannetje > geen hond meer te zien alleen maar blad. Maar na goed uitschudden en lekker verder wandelen was er bij thuiskomst meestal geen blaadje meer in zijn vacht te vinden.

Hijo die vader mocht worden van 7 nestjes in 3 landen ( 3 in Nederland, 3 in Duitsland en 1 in Zweden ) met in totaal 49 pups. En op dit moment – denk ik – 108 kleinkinderen en 93 achterkleinkinderen. Uit zijn eerste nestje hebben wij onze Ke-sera de Cocó’s Hijo gehouden. Zij op haar beurt gaf ons onze Ròsa Ke-sera. En zij weer, gaf ons onze I Besos di Ròsa. Generatie op generatie. Zonder Hijo waren zij er geen van allen geweest. En allemaal stápelgek met en op hem.

Hetzelfde geldt voor de Gos d’Atura Català : omdat Gala van jongs af aan het Spaanse ‘vriendinnetje’ van Hijo was en zij hier een poosje had gelogeerd om shows te lopen waarna zij niet meer in de kennel kon wonen en dus hier kwam en bleef. Dat zij pups kreeg – waarvan wij Rubí hebben gehouden – is indirect dus ook aan hem te danken.

De laatste dagen van zijn leven heeft hij in het buitenland van heerlijk weer en rollebollen in het gras genoten en opeens weer spontaan goed gegeten.

Hij was heel aanhankelijk en heeft zelfs het grootste deel van de nachten bij me op bed geslapen.

Een paar uur voor zijn heengaan hebben we nog lekker gewandeld en heeft hij zijn geurtje nog over menig ander reuen-geurtje verspreid > tot op het end een echte vent! Hijo lag lekker aan mijn voeten, maar opeens stond hij op, draaide zich om, ging weer liggen, tilde zijn hoofd op …. legde het weer neer …… en gleed in een heel diepe slaap waaruit hij niet meer is ontwaakt.

De dierenarts nog gebeld, die direct kwam, maar … toen hij er was, was Hijo al op reis gegaan : zó snel ging het.

De meisjes hebben vreselijk luid geblaft en rond gerend. Daarna zijn ze hem allemaal gaan afsnuffelen, Rubí heeft zelfs zijn voeten nog gewassen en Besos wilde maar kusjes blijven geven.

Net als destijds met Cocó hebben wij Hijo samen naar het crematorium gebracht: maar hier waren alle honden duidelijk van harte welkom. Samen hebben wij hem daar naar de laatste plek gebracht. Samen met de man die de crematie verzorgde heb ik Hijo opgetild en klaargelegd voor de laatste handeling waarna wij een poosje zijn gaan wandelen. Goed 2 uur later gingen we weer naar huis …..mét Hijo! Zó fijn was dat.

Nu staat hij naast zijn moeder op de piano – hij blijft gewoon in ons midden.

Nu echter geen Hijo meer die samen met mij de meisjes onder controle hield,
nu geen Hijo meer die het mij als eerste liet weten wanneer één van de meisjes loops ging worden,
nu geen Hijo meer die als eerste door bezoek wilde worden begroet,
nu geen Hijo meer die onze pups hielp opvoeden en zo geduldig met ze speelde,
nu geen Hijo meer die mij zomaar even een kusje kon komen geven,
nu geen Hijo meer die …

Nu zó veel nu niet meer …
Nu … geen Hijo meer.
Het gemis is immens.