
Onze Schapendoezen
Kijk voor meer informatie en showresultaten op de afzonderlijke pagina’s van:
Cocó ~ Archimède Hijo ~ Ke-sera de Cocó’s Hijo ~ Ròsa Ke-sera –
I Besos di Ròsa ~ Djaya de Besos ~ Hniña de Besos
Na 25 jaar – door omstandigheden – zonder hond, heb ik mezelf in 1999 weer verwend met een nieuwe Schapendoes.
En verwennen was het! Een beter besluit heb ik nl. niet kunnen nemen.
Wat een genot, weer een doesje in huis. Intussen is de familie groter gegroeid en nu heb ik 6-generaties Schapendoezen.
Inmiddels is er ook een 7de generatie maar daarvan hebben we er nog geen zelf gehouden.

Dol op elkaar en dol op onze dagelijkse boswandelingen tijdens welke vooral Hijo het blad en het zand alle kanten op laat stuiven: hij zag er dan uit als en bosmannetje > één en al blad en/of zand. ’s Winters idem dito, maar dan in de sneeuw. Maar, hij schudde zich eens flink uit en eenmaal thuis hebben we nergens meer last van.
De dames zijn iets minder wild en laten hem lekker zijn gang gaan terwijl zij zelf rustig verder op eigen onderzoek uitgaan. Op een gegeven moment wordt de nieuwsgierigheid Hijo dan toch te groot en komt hij er bij om te zien wat de dames voor moois hebben gevonden (of mist hij ze). Hij laat ze echter nooit uit zicht verdwijnen en zorgt heel goed voor zijn “harem”.
Geen van allen houden ze er van nat en (modder)vies te worden. Ik moet zeggen daar ben ik ook niet rouwig om.
Cocó was de baas in huis en Hijo: de beschermer van de roedel: kom niet aan zijn dames.
Er wordt ook “gewerkt”: in een verpleeghuis voor demente bejaarden mogen ze 1 x per 14 dagen een halve dag de mensen vermaken. Het heeft me altijd verbaasd en is me ook blíjven verbazen hoe perféct ze aanvoelen wat en hoe zich bij wie te gedragen.

Ook lopen we vaak de Avond-4-daagse.

Vanwege hun buitengewoon goede resultaten op shows staan er ook regelmatig foto’s en artikelen in de landelijke, lokale en internationale kranten.





Zij kijken vanaf een wolkje toe hoe wij hier verder gaan.







