Pups van Djaya de Besos

Het slotverslag…..
……liet dit keer wat langer op zich wachten…..
Want……we hadden veel ‘buitenlanders’
En….we hebben die fijne Europese wetgeving – die nergens op slaat!
Maar we zitten er wel mooi mee.

We hebben ze na het vertrek van ‘de Nederlanders’ gelijk een kleinere eettray gegeven : beviel ze prima.
Grappig was dat 1 wondertje ALTIJD aan de andere kant stond te eten als de andere 4……

5 die langer blijven

Dus : zaten we nog t/m week 15 met pups die broodnodig naar hun nieuwe families moesten, naar daar waar
hun echte opvoeding één op één kon gaan beginnen.
Zo’n opgroeiend stel bij elkaar….net een stel wilde dieren, schreeuwen en met elkaar knokken.
Gremlins noem ik ze in deze fase…..
Heb je ze eind voorjaar t/m midden herfst > kunnen ze lekker het grootste deel van de tijd naar buiten, nu
ging dat niet – wat wel jammer was.

net wakker

Groeien deden ze als de besten, ze kregen al echt een vacht ook – heel mooi.
En beide keren – met 9 en met 12 weken – was de dierenarts helemaal tevreden met ze.
Mooi op gewicht, lekker levendig en gezond ondeugend.
Zo moeten we het hebben.
Wat wel grappig was, was dat geen van de pups die vieze Frolic die alle dierenartsen altijd hebben wilde eten……………….ach ja : ze waren beter gewend denk ik dan maar!

samen thuis lekkers snoepen

Op een gegeven moment was het dan toch zo ver dat ook het moment van vertrek voor onze ‘buitenlanders’
was aangebroken.
Vertrekken ze met ca. 8 weken….dan is het afscheid al moeilijk.
Iedere week, wat zeg ik: dag, dat ze langer blijven wordt het steeds moeilijker > ze horen er dan al helemaal
bij!

Gelukkig hebben we voor allemaal fijne families gevonden.
Allemaal op één na waren al bekend met de Schapendoes.
En – wel triest natuurlijk – ook allemaal op één na hadden ze al dan niet kort er voor hun Schapendoes en in
1 geval hun Briard verloren…
Hierin kon ik meevoelen want 4 dagen voor de geboorte van deze H-wondertjes moesten wij hun oma, onze
zó geliefde en zó bijzondere I Besos di Ròsa laten gaan………
Gedeeld verdriet.
Al maakte dit verdriet het voor mij wel moeilijk net als anders van dit nestje te genieten – het verdriet om het
verlies zo kort er voor was – en is – gewoon te groot.
Aan rouwen waren we dan ook niet toegekomen – dat gaat nu komen.

Binnenkort zien we de H-wondertjes weer :  tijdens onze ‘wij zijn ca. 4 maanden oud’ bezoekjes.
Zijn wij dan bij iedereen geweest, en hoefde of mocht er geen weer met ons mee, dan worden ze in eigendom naar de nieuwe families overgeschreven.

geen wondertjes meer…….