R-nest Ke-Sera de Cocó’s Hijo d.d. 01.02.2010
Geboorte
Wát een wondernacht was zondag- op maandagnacht 01.02.2010, want: De wondertjes van Ke-sera de Cocó’s Hijo zijn toen geboren. Ke-sera de Cocó’s Hijo & Mistral zijn de trotse ouders geworden van 5 reutjes en 5 teefjes.
De 4de generatie Cocódotjes is een feit.
Zoals te doen gebruikelijk hebben we de werpkist een kleine 2 weken geleden al opgezet zodat alle honden er aan konden wennen. Ook dit keer proberen we er weer een echt familie-gebeuren van te maken, dus: eerst de werpkist opzetten en een beetje inrichten > dit keer met naast de 3 grote speelgoedschapen, een extra – klein – schaapje omdat we hopen op een 4de Schapendoesje voor onszelf.
Echt in de kist ging Ke-sera verder niet: die had zo iets van “daar is het straks vroeg genoeg voor”. Cocó ging de laatste dagen wel af en toe naast haar liggen onder/naast de salontafel en Hijo zorgde dat ze nergens in de verdrukking kwam.
Rubí had er wat meer moeite mee haar (pleeg)mama niet te mogen lastigvallen. (Helaas hield Gala zich bij alles volledig afzijdig.) Van mij verlangde ze dat ik me ’s nachts in de meest onmogelijke bochten wrong opdat ik maar haar buikje urenlang kon strelen.
Gedurende de hele zwangerschap is eten een drama geweest. Alles moest in hapklare stukjes met de hand worden aangeboden en na 1 x hoefde ze het alweer niet meer. Vrijdag’s voor de bevalling heb ik min of meer uit wanhoop op de markt een gegrild kippetje voor haar gekocht en dat vond ze zowaar lekker ook weer voor 1 dag. Vanaf zaterdagmiddag weigerde ze consequent alle voedsel en zondag’s begon ook haar temperatuur te zakken > allemaal tekenen dat het wel eens niet lang meer zou kunnen gaan duren. Zondagavond werd ze onrustig en begon een nestje te bouwen in één van de hondenmanden > natúúrlijk die van papa Hijo. Dus: de buurman gevraagd of hij de andere honden wilde uitlaten want ik wilde bij Ke-sera de Cocó’s Hijo blijven.
En ja hoor > deze nacht bracht wonderen want op 1 februari 2010 (nb: 01.02.2010) mochten 10 wondertjes het levenslicht zien:
- reutje 1 > 265 gram
- teefje 1 > 265 gram
- reutje 2 > 264 gram
- reutje 3 > 280 gram
- reutje 4 > 258 gram
- teefje 2 > 228 gram
- reutje 5 > 235 gram
- teefje 3 > 235 gram
- teefje 4 > 245 gram
- teefje 5 > 248 gram
Mooie gemiddelde gewichten voor de Schapendoes en als “nest” heel erg aan elkaar gelijk. Nu liggen er dus eindelijk allemaal koetjes. De hele klus was in zo’n goede 5 uur geklaard: wij lekker met zijn tweetjes. Alleen de dierenarts die nog even kwam kijken “mocht” de derde pup “doen”: als compensatie voor 2 vervelende ervaringen die we hiervoor hadden. De samenwerking tussen Ke-sera de Cocó’s Hijo en mij was zó, dat zij de pup uitperste (wat ze heel vlot en makkelijk deed: je moest echt opletten want er lag er zó weer één), ik die oppakte, de vliezen brak, het hoofdje schoonmaakte en dan met alles wat er bij hoort aan haar gaf, wanneer zij dan had schoongepoetst, de navelstreng had afgebeten en “had gegeten” mocht ik de pup dan aanleggen. Ja-ja, sommige honden hebben zo hun personeel. Maar met liefde gedaan en ik heb het weer ontzettend mooi gevonden. Alle pups drinken goed en zijn nog net zo tierig als toen ze nog “in het buikje zaten”.
Inmiddels was de nacht om en werd het licht buiten. Na de wandeling geprobeerd of de andere honden er allemaal bij mochten: nou nee, niet direct allemaal. – Rubí > ach, dat is “haar kind” – papa Hijo wil ze wel áltijd bij zich hebben > hij legde weer met een diepe zucht zijn kin op de rand van de werpkist – Gala > mocht in de kamer maar moest wel in haar hoek blijven en – Cocó: moest maken dat ze wegkwam. Zó lelijk deed ze tegen haar.
Inmiddels is de dierenarts geweest en heeft het hele elftal gezond verklaard, moeders heeft wat aansterkende middelen gekregen, want: 10 pups is niet niks. Toen was het dus tijd om met reu-eigenaar en de reu-fokster in Italië te bellen en het heuglijke nieuws te vertellen: die waren súper verrast over het grote aantal en natuurlijk heel blij dat alles goed was gegaan en dat er gezonde pups lagen.
Daarna weer geprobeerd om alle honden samen te hebben bij de pupjes en het mág en het kán. De hele familie is weer gezellig bij elkaar.
Zou dit een hint zijn.
Ik heb er helaas geen foto van, maar: toen ik in de eerste nacht (van maandag op dinsdag dus) opstond om Ke-sera de Cocó’s Hijo even uit te laten en te voeren, dacht ik “wat ligt er nu toch bij haar” Rubí was bij haar pleegmama en de pups gekropen > en dat mocht blijkbaar ook nog. Ze lag helemaal gestrekt rug-aan-rug tegen haar aan. Zó lief. Maar ik schrok eerst wel hoor.
Woensdag 03.02
Na alle eerste hectiek en gewenning van de eerste 2 dagen loopt alles nu op rolletjes. We hebben allemaal ons ritme gevonden en genieten nu van de weelde. Én de betrekkelijke rust van deze “week-voor-onszelf”. Ke-sera de Cocó’s Hijo is een natuurtalentje: een súpergoede moeder die haar pups niet onnodig alleen laat. Ze eet nog steeds erg goed en de pups komen blijkbaar – ondanks het aantal – voldoende aan hun trekken om lekker aan te komen.
Alle honden krijgen hun lekkertjes op het kleed voor de werpkist en dat is “heel gewoon”. Cocó is weer súper alert wanneer er één begint te piepen.
Donderdag 04.02
De pups doen het goed: het is een lekker rustig clubje. Ke-sera de Cocó’s Hijo voelt zich vandaag niet helemaal happy en krijgt wat extra aandacht. Toch nog even contact gehad met de dierenarts die haar toch maar van wat extra versterkende middelen heeft voorzien. Rubí wil de hele tijd “’kusjes geven “ aan haar pleegmama en de wondertjes. We hebben ons “slaaparrangement” ook gevonden. Ik lig op de bank en zo’n 7 meter daar recht tegenover in ons leeshoekje waar nu de werpkist staat ligt Ke-sera de Cocó’s Hijo natuurlijk bij de wondertjes, Gala ligt in haar vaste hoekje, Cocó ligt rechts van mij/van de bank in haar mandje mij verontwaardigd aan te kijken dat zij niet óók op de bank mag slapen en Rubí en Hijo liggen lepeltje-lepeltje naast mij/de bank.
Vrijdag 05.02
Ze zijn zó leuk, onze wondertjes. Wanneer ik ze ’s morgens weeg, krijgen ze natuurlijk een kusje en een knuffel. Sinds vandaag mogen ook Cocó en Rubí dan een kusje geven, Hijo mocht dat al vanaf het begin. Er zitten er 3 tussen (2 heren en 1 dame) die het luid en duidelijk aangeven wanneer ze de bar niet kunnen vinden en dan mag ’t geboortevrouwtje komen aanleggen: vindt mams.
Vanmiddag vond Ke-sera de Cocó’s Hijo opeens – ja-ja: geëmancipeerd goed opgevoed – dat er ook nog een leven naast de wondertjes is en wilde met ’t vrouwtje mee een boodschap gaan doen. En later wilde ze ook gewoon samen met de anderen het middagrondje doen. Ons kleine meisje is opeens een volwassen dametje geworden.
Zaterdag 06.02
Ke-sera de Coó’s Hijo is weer helemaal de oude hoor. Weer lekker tierig en knuffelig. De pups doen het lekker, eten graag (alles van mama, zonder bijvoeding) en komen gestaag en rustig aan, ze schuifelen ook al de bak door en sommigen hebben de verstop-plekjes al gevonden. Samen met het geboortevrouwtje heeft Ke-sera de Cocó’s Hijo vandaag Rubí een cadeautje gegeven. Rubí moet haar mama nu immers delen met de nieuwe wondertjes en dat is best moeilijk: dus heeft ze en heel grote super-knuffelzachte kangaroo gekregen.
Zondag 07.02
Vandaag moeten we de papieren voor de Raad van Beheer in orde maken, dan staan alle namen vast: we hebben alle mensen laten meekiezen, wordt ’t gelijk “eigen“. De wondertjes hebben stevige benen hoor en zijn daarmee in staat om flink de hele bak door te schuifelen, ook vinden ze hel leuk zich ergens achter te verstoppen.
Wanneer ze op een bepaalde manier piepen komt Cocó van waar ze ook is, met recht opstaand staartje hard aanlopen en kijkt me aan van ‘kom op, er is iets: helpen jij.” Vandaag het eerste bezoek van aankomend eigenaren gehad: en dat was heel leuk. Zo’n eerste bezoek is toch altijd weer spannend, want “vinden ze onze wondertjes wel leuk” > Hoe kunnen ze die nu niet leuk vinden?