I-nest Ròsa Ke-sera d.d. 13.9.2013

Na een afsluiting als van de tweede week – afscheid van Grijsje – moet je even bijkomen om weer op de goede manier verder te kunnen gaan. Ik heb bijvoorbeeld op vrijdag de hele werpkist met alles wat er in ligt etc , 2 x compleet overhoop gehaald omdat ik maar 6 wondertjes telde en op zoek was naar nr. 7. Paniek. Maar inmiddels hebben we de draad weer gezond opgepakt.

Alle wondertjes waren voorzien van een mogelijk toekomstige familie, dus moesten we één familie dat een teefje zou krijgen afzeggen, best moeilijk om te doen. En de volgende dag – wat kán het toch raar lopen – kwam een ander teefje vrij omdat het eventuele toekomstige vrouwtje er op dit moment eigenlijk geen tijd voor had. En dat is niet de juiste manier om met een pup te beginnen.
Daarom is er nu nog één teefje dat een lieve familie zoekt.

Het duo heren en het kwartet dames blijft groeien als kool, en ze hebben – nu de oogjes open zijn – zúlke leuke koppetjes. En ze volgen ook echt al mijn bewegingen. Ook reageren ze al heel nadrukkelijk op mijn handen en aanraking en vinden ze het heerlijk gestreeld te worden. De benen zijn inmiddels behoorlijk stevig geworden en het door de werpkist waggelen is overgegaan in behoorlijk snel lopen en er uit klimmen. Je ziet nu ook langzaamaan onderlinge verschilletjes: er zijn er die graag ergens met het middenrif overheen hangen (net als mama Ròsa Ke-sera toen ze klein was), er zijn er die graag met hun koppetje ergens op liggen (á la bet-overgrootmoeder Cocó), er zijn er die zich graag ergens achter verstoppen (á la oma Ke-sera) en er zijn er die plat op hun rug liggen “uit te buiken” (á la overgrootvader Hijo). Zo leuk is het om van alle 4 voorgaande generaties dingen herkenbaar terug te zien komen. Maar allemaal hangen ze luid kreunend “aan de melkbar” te drinken. En drie liggen er, wanneer ze eigenlijk al vol zijn en nog nauwelijks een tepel vasthebben, van die rare slurpgeluidjes te maken, alsof ze lucht drinken. En deze 2 dingen hebben de andere vier geen van allen gedaan: is dus hún ding.

Deze week zijn ze voor het eerst ontwormd en dat was voor ons voor het eerst een bijzonder moment want normaliter gaat dat probleemloos. Nou bij deze wondertjes niet: ze spuugden het sneller uit als ik het er in kon krijgen. Het worden zo wel dure pups hoor. De nageltjes moesten ook weer worden geknipt, wat ze ditmaal heel rustig ondergingen, dus zonder het gekrijs van de eerste keer.

Wordt vervolgd