I-nest Ròsa Ke-sera d.d. 13.9.2013

De laatste week was dit al weer van de Cocódotjes-wondertjes van Ròsa Ke-sera. Het was en is een verrukkelijk nestje wondertjes, met als enige dissonant het verlies van ons “Grijsje”. Verder was het allemaal gewoon fijn en verwonderlijk hoe snel deze kleintjes zich ontwikkelden.

Met 6 weken bv. hoefden de brokjes niet meer te worden geweekt maar konden ze die met hun al volledig aanwezige (volledige) gebitjes prima fijnmaken. En voor een gewoon hard hondenkoekje draaiden ze evenmin hun “pootje” om Ook de onderlinge knokpartijtjes begonnen eerder dan we gewend zijn. Maar verder waren ze heel makkelijk en kon je met ze doen wat je wilde, alles vonden ze goed. Zolang ze maar aandacht kregen en knuffelen konden ze als de besten. ‘s Avonds eerst één voor één en dan met zijn allen lekker met mama Ròsa Ke-sera spelen was iets wat ze ontzettend fijn vonden. De laatste nachten werd er al lekker doorgeslapen en “gingen de sluizen pas open “ zodra ik opgestaan was > kon ik gelijk aan de bak voor ik met de anderen uitging.

Ròsa Ke-sera is een gewéldige mama gebleken. Ik had er eerst een hard hoofd in hoe dat zou gaan met ons heksje maar echt, je kunt je geen betere, lievere en meer tolerante en/of meer speelse mama voorstellen. Ze was een verrukking en een openbaring. Ik ben nóg trotser op haar dan ik al was.

Net zo trots op en blij ben ik met de andere honden die al die weken genoegen hebben genomen met een tweede plaats en dit zonder morren hebben geaccepteerd. Ook geen lange boswandelingen tussen de middag maar ‘s morgens om 05.30 uur een plaatsvervangende lange wandeling. Ik bof met zo’n geweldige hondenfamilie.

Ja, en die Schapendoes-hondenfamilie bestaat nu dus uit 5 generaties Cocódotjes. Nu is Cocó betovergrootmoeder, is Hijo overgrootvader, is Ke-sera de Cocó’s Hijo oma, is Ròsa Ke-sera ook een mama en zijn mijn Gossendames Gala & Rubí “tantes”.

Veel moest er nog gebeuren deze week, maar helaas …. niet alles hebben we kunnen doen doordat het weer ons parten speelde. Vrijdag zijn we naar de markt geweest in Nijkerk – is wat groter dan bij ons – en daar heb ik ze in een grote vliegbench tussen de kraampjes door gelaveerd > lekker gehobbeld en met veel lawaai, regelmatig moest er worden gestopt omdat mensen ze wilden zien en natuurlijk werd er ook geaaid. Helaas hebben we de kinderspeelplaats niet kunnen doen, nou ja niet kunnen we hadden er natuurlijk kunnen gaan zitten, maar vanwege de regen die met bakken naar beneden kwam was er geen kind te bekennen, dus maar niet dan.

Wel hebben ze thuis voor de openstaande achterdeuren van het onweer en de stortregen mogen genieten. Na zo vaak vuurwerk te hebben gehoord, maakte onweer geen indruk meer.

Ook hebben ze thuis heerlijk met de volwassen honden kunnen spelen en dit keer tolereerde zelfs overgrootvader Hijo dat ze bij hem op de bank kwamen liggen en mochten ze zelfs op zijn rug liggen > wat een heerlijke vent is hij toch.

Zaterdags zijn de laatste a.s. baasjes/vrouwtjes op bezoek geweest en daarna hadden we een paar fijne dagen helemaal voor ons alleen en om nog even fijn van elkaar te genieten voordat … ach en wee … de eerste uit ging vliegen.

Ook al weet je dat het onze wondertjes goed zal gaan bij mensen die veelal minstens 8 weken lang ontzettend naar zijn/haar komst hebben uitgekeken en waar alles al weken in huis was behalve het wondertje, toch blijft het moeilijk ze te zien wegrijden.

Vrijdag ging de laatste en die hebben we een stukje weggebracht en de overdracht onderweg gedaan. De eerste en de laatste … die zijn het moeilijkst. Binnen één dag hadden de baasjes zelf allemaal – op één na – ofwel gebeld of een mail (ja-ja: al met foto’s) gestuurd en natuurlijk heb ik zelf iedereen na één of twee dagen gebeld om te horen hoe het ging. In ieder geval zijn alle families dolgelukkig met hun gezinsuitbreiding en dan is het goed.

Wordt vervolgd.