Net nadat op de laatste dag van week 5 de weekberichten de deur uit waren en onze site weer was bijgewerkt kregen we via derden verwarrende berichten m.b.t. één van de a.s. baasjes, niet leuk. Gelukkig hebben zij en ik naar elkaar en anderen toe kunnen duidelijk maken dat aan onze kant in ieder geval van geen enkele onduidelijkheid sprake is en gaan we samen op goede voet verder. Maar gelukkig was de week verder gevuld met leuks en spannends en officieels. Leuk.
Zoals dat in het weekend de baasjes van papa Tobi op bezoek kwamen. Los van dat het heel gezellig was, vonden ze de wondertjes van ons beider oogappeltjes héél mooi. Lekker knuffelig en zó rústig. En ook al ben ik het helemaal met ze eens v.w.b. het laatste kan ik alleen maar zeggen dat zij echter de uurtjes na het wakker worden en voor het slapen gaan niet meemaken. Want dan…
Maar dan onze Cocó. Wat die heeft. Vorige week midden in de nacht wandelen en nu… Zoals misschien bekend: van de winter is Cocó 2 x in de vijver gelopen. Dat is gevaarlijk en moeten we niet hebben en dus is er om de vijver een omheining van heel dikke bamboestokken gemaakt en dat werkte prima. Afgelopen dinsdagmiddag echter, het bezoek was net weg en ik wilde even wat blad ruimen in de achtertuin, loop samen met haar – zij kwam al enthousiast dartelend de drempel over – de achterdeur uit, ze neemt een spurt, springt zó over de (voor haar gemaakte) bamboe-afzetting heen en ligt weer in de vijver. En afdrogen mag niet hè. Dus haar druipend en wel het hele huis door gedragen en dan toch maar in de garage tot het meeste water er uit gedrupt is. Nu niet denken dat dat een vreselijke straf is: de garage is verwarmd en er liggen speciaal voor als de de hondjes eens erg nat zijn, heerlijk dikke warme kleden. Help, wat moet ik nu nog doen…
Officieel zoals ik vorige week al meldde dit zou een heel bijzondere week kunnen gaan worden. En dat is het ook geworden. Want vandaag – donderdag – is de chipper geweest en zijn de stamboomnamen en de hondjes “voor het leven” aan elkaar verbonden.
Spannend omdát de chipper is geweest moest daarvoor worden besloten welk hondje bij welke familie zou gaan horen. Voor de reutjes was ik er redelijk snel uit, voor de teefjes was het moeilijker. Maar – zoals dat vaak gaat – opeens wist ik het en kon ik zo opschrijven welk dametje bij wie en waarom. Hè. Dat gaf een fijn gevoel, want het is toch best een belangrijke beslissing. Op woensdagavond iedereen gebeld en mijn keuze voor hen gemeld en iedereen is blij.
De wondertjes worden inmiddels zó leuk. Het zijn heerlijke vrije beestjes en kunnen zo leuk met de rest van de familie spelen. Voor Cocó ben ik voorzichtig en zorg dat ze niet te veel tegelijk in haar mandje krijgt > bij haar mogen ze één voor één en het is zo bijzonder te zien hoe rustig die kleintjes dan bij hun bet-overgrootmoeder liggen, heel vertederend. Voor overgrootvader Hijo is – zoals gewoonlijk na een week of 6 – de pret nu over want zodra ze naar zijn piemel gaan happen is hij er klaar mee. En gelijk heeft hij. Met mama Ròsa Ke-sera kunnen ze heerlijk spelen. Oma Ke-sera de Cocó’s Hijo en “tante” Rubí kunnen er nog steeds geen genoeg van krijgen.
Wat nog komt is de 1ste puppy-enting.
Maar ja > volgende week moet er natuurlijk ook nog iets te melden zijn. We sluiten de week af met de allerbeste verjaardags-wensen voor bet-overgrootmoeder Cocó en overgrootvader Hijo die op 23 october respectievelijk 14 en 10 zijn geworden.
Wordt vervolgd.
