I-nest Ròsa Ke-sera d.d. 13.9.2013

De Cocódotjes-wondertjes van Ròsa Ke-sera groeien als kóól. Aan het eind van deze tweede week hebben ze – op 1 na – allemaal hun geboortegewicht bijna verviervoudigd. Dat gaat helaas wel ten koste van mama Ròsa Ke-sera want die is echt broodmager, ze was al nooit dik, maar nu … Ròsa Ke-sera heeft nog steeds geen enkele moeite met het door de andere honden komen snuffelen en kussen, het gaat allemaal heel relaxed.

Nadat we in de eerste week alleen ons “eigen” bezoek hebben ontvangen, deze week was het de beurt aan de eerste a.s. nieuwe families. Dat is altijd weer spannend. Want voor ons zijn de Cocódotjes-wondertjes de liefste, mooiste, beste, meest bijzonder Doezenpups die er bestaan. Daar kan een ander heel anders over denken of toch ook niet. Gelukkig vinden ze onze wondertjes net zo leuk als wij.

Ja, zo’n tweede week, is een week waarin de eerste ontwikkelingen van de hondjes zich vertonen. De oogjes horen open te gaan en de eerste tandjes kunnen doorkomen. Is dat gebeurd. Ja. Op dag 11 hadden het eerstgeboren teefje en het eerstgeboren reutje ieder 1 oogje open en op dag 13 waren beide oogjes van alle hondjes open. Dat is zó leuk. Met open oogjes hebben ze gelijk een andere snuitje. Ook wordt er flink op 4 waggelende beentjes door de werpkist gekuierd. Voor het eerst hebben ze ook een kammetje over hun ruggetje voelen aaien > dát vonden ze wel lekker.

En ik heb voor het eerst hun nageltjes geknipt. Géén onverdeeld genoegen voor mij en/of de andere honden. Vooral mama Ròsa Ke-sera en Rubí waren er helemaal door van slag. De pups hebben er nl. bij gekrijst alsof ze vermoord werden. Werkelijk. Het is maar goed dat ik wat gewend ben, zou ik het voor het eerst hebben gedaan weet niet of ik het zou hebben afgemaakt. Laat staan dat ik het vaker zou hebben kunnen doen. Tandjes zijn nog niet doorgekomen > dat ze bewaren voor week 3.

Net als nog iets leuk wat we morgen voor het eerst gaan doen.

Op de valreep een treurig bericht: ons kleine dappere dametje is vandaag om 16.05 uur ingeslapen. We hebben het 2 weken geprobeerd maar het ging niet meer. De eerste handen die ze in haar leven voelde waren de mijne en ze is ook in mijn handen ingeslapen. Nu blijft ze voor altijd bij ons: in de achtertuin tussen de hortensia’s.

Wordt vervolgd.