H-nest Ke-Sera de Cocó’s Hijo d.d. 14.01.2013
Week 8
De laatste week > au. Het gaat altijd zó hard, zeker de laatste weken, die vliegen om. Maar goed, de laatste week: bij ons ook activiteitenweek. Dus nu gaan we pas echt moe worden.
‘s Maandags zijn we begonnen met autorijden: gewoon hier in het dorp > lekker over – bij ons héél hoge vluchtheuvels, veel bochtenwerk, veel remmen en optrekken. Nou, de dames en heren hadden er geen probleem mee, ze gaven geen kik en hebben lekker om zich heen zitten kijken op de achterbank.
‘s Middags kwamen vrienden op bezoek met honden > eerste kennismaking met andere honden dan Schapendoes en Gos d’Atura Català: vonden ze wel gezellig geloof ik. Daarna waren ze echter wel “op” en hebben ze uren geslapen.
De dinsdag was voor het wat ruigere autorijden, d.w.z. we hebben kilometers gemaakt op de snelweg, enkele op- en afritten genomen, zijn in een parkeergarage geweest en net als op de parkeerplaats bij de Apenheul waren er ook daar mensen die wel even wilden bewonderen en aaien. Ook hebben ze nog een poosje in de voortuin aan de lijn gezeten: lekker om zich heen kijken, mensen voorbij zien komen en aan de lijn wennen.
Toen werd het woensdag en gingen we gezellig naar een groot tuincentrum. Het was schitterend weer en dus lekker druk daar. Nadeel daarvan was dat ik niet lekker met ze kon racen maar voordeel was weer dat ze door ontzettend veel mensen zijn aangehaald en bewonderd. Één oudere dame reageerde wel heel bijzonder: na de wondertjes een tijdje te hebben geaaid, vroeg ze me “ U hebt ze toch wel in een hok hè.” waarop ik antwoordde “ nee hoor, ze zijn gewoon gezellig in de woonkamer” en zij een spontaan “ jakkes” liet horen.
‘s Middags was het weer tijd voor onze huis-fotograaf. Ze blijft zich erover verwonderen dat al onze wondertjes zo goed doen waar we op hopen: meewerken. Tja, je bent een “Cocódotjes”-afstammeling, of niet toch.
Donderdag was het tijd voor de speeltuin, alwaar zij en ik mochten genieten van een aantal luid schreeuwende kinderen waarvan de moeders zeiden “wat spelen ze toch leuk hè.” In de tijd dat mijn dochter klein was verstonden we onder spelen volgens mij heel iets anders en werd zulk geschreeuw niet geaccepteerd. Maar ja we worden oud, blijkbaar.
Vrijdag heb ik ze – het regende een beetje en daardoor maar niet zo lang – in een vliegbox over de markt getrokken. Volgens mij vonden ze dat het minst leuk van wat we deze week hebben gedaan, want hier hoorde ik wat commentaar.
Naast al deze activiteiten ging al het andere natuurlijk ook gewoon door, moesten ook de andere honden worden verzorgd en vertroeteld en de hemel in geprezen. En toch bleef er genoeg tijd over voor onze “qualitytime” en voor mams en de anderen om met ze te spelen. En ik kan iedereen verzekeren: opnieuw zijn onze wondertjes heerlijke knuffelkonten die graag kusjes krijgen en geven.
We hebben dat dan ook tot in den treuren geoefend. Wat geeft onze Ke-sera de Cocó’s Hijo toch fijne en ook nog eens prachtige wondertjes: Dank je wel – schattebout.
Tja en dan komt het moment om ze te late uitvliegen. Naar hun nieuwe baasjes en vrouwtjes. Daarover meer in ons volgend en – voor dit nestje – afsluitend verslag.
