È-nest Ròsa Ke-sera d.d. 11.07.2016

Alleen deze schoonheid wacht nog op haar eigen familie

Ze worden groot, het gaat veel te hard. Ze weten het heel goed duidelijk te maken als ze iets willen, ze vechten met elkaar: het is een gekrijs van jewelste wanneer er weer eentje een broer of zus met zijn/haar scherpe tanden door de puppyren sleept. Loop ik naar de keuken dan gaan ze er van uit dat dat voor hen is en staan ze rechtop tegen het hek op me te wachten. Wat ze werkelijk enig vinden zijn de piep-speeltjes die ze nu ook hebben.

En eindelijk … drinken ze echt goed uit de waterbak.

We begonnen de eerste dag van deze zevende week met de komst van de dierenarts. Zoals te doen gebruikelijk bij ons, doen wij de 1ste puppy-enting gewoon thuis: veel relaxter, geen gesjouw met de wondertjes en mams blijft ook lekker rustig > ook dit ging wonderwel, ze gaven geen kik – vonden het eigenlijk wel gezellig: hebben heerlijk met de dierenarts geknuffeld en hij heeft ze allemaal kerngezond en de mannetjes “echte mannetjes” verklaard. Altijd weer een hele geruststelling. Daarna verdienden ze een lekkertje.

oen wij dinsdagochtend van onze héél vroege ochtendwandeling terugkwamen was het even schrikken: de hele meute liep gezellig de hele benedenverdieping te verkennen had ik het deurtje niet goed dicht gedaan. Of hebben ook zij de inmiddels bekende “Besos-eigenschap” en kunnen ook zij deurtjes open krijgen.

Deze week was het vreselijk warm weer zodat we de wondertjes niet zo lang buiten konden laten zijn, ‘s morgens vroeg konden ze even op de veranda maar dat was het ook wel > arme mama Ròsa Ke-sera moest dan wel een T-shirt aan omdat ze anders niet van haar afbleven. Evengoed leuk. Zodra het ze te warm werd gingen ze echter zelf snel naar binnen.

Net als vorige keer werden we op een avond (ja, écht) gebeld door een medewerker van de Raad van Beheer voor het maken van een afspraak voor het chippen en het afnemen van DNA-materiaal. Dit keer wat later dan we gewend zijn, alles ging goed al moest één dametje een beetje kreunen van die dikke naald en had een ander dametje opeens en rode vacht: bloed. Au.

Deze week zijn alle baasjes – op 1 na – voor het laatst op bezoek geweest voordat ze hun nieuwe familielid mee naar huis mogen nemen. Net als de eerste week, is de laatste week “van ons”. Bovendien hebben we komende week nog een hoop te doen om de wondertjes op het leven voor te bereiden.

En volgende week. Nou, dan gaan we eindelijk de buitenwereld verkennen: nu ze zijn gechipt en ingeënt. En natuurlijk wordt het een súper-knuffel-week, want nog even en dan gaat het uitvliegen weer beginnen. Daarover en meer de volgende keer.